นิทานพื้นบ้านลาว:เชียงเมี่ยงขี่เรือนั่งพาย
กล่าวถึงเณรน้อยเเห่งเมืองทวาราวดี นับตั้งเเต่เข้าบวชเรียนติดตาม ท่านพระครูไปอยู่วัดทางใต้ของเมืองทวาราวดี ส่วนบ้านของเณร น้อยก็อยู่อีกฝั่งหนึ่งของเเม่น้ำ เมื่อเณรน้อยบวชได้หลายพรรษาก็ เกิดคิดถึงบ้านขึ้นมาจึงต้องการกลับไปเยี่ยมบ้านเเละได้ขออนุญาตพระครู เพื่อกลับไปเยี่ยมบ้านของตนเอง การเดินทางกลับไปบ้านเณรน้อยจะ ต้องพายเรือกลับไป ส่วนเชียงเมี่ยงเมื่อรู้ข่าวว่าเณรน้อยกำลังจะกลับไป เยี่ยมบ้านจึงรีบมารอเพื่อจะขออาศัยนั่งเรือกลับไปด้วย โดยเชียงเมี่ยงอ้อน วอนกับเณรน้อยเเละบอกกับเณรน้อยว่า"ตน เองอยากจะขอขี่เรือเเละจะ นั่งพายไปด้วย" ส่วนเณรน้อยหลัง จากได้ยินเเบบนั้นก็ดีใจที่เชียงเมี่ยงจะช่วยพายไปด้วย ขณะนั้นเณรน้อย คิดไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของเชียงเมี่ยงจึงตอบตกลงให้เชียงเมี่ยงไปด้วย หลัง จากเณรน้อยอนุญาตให้ไปด้วย เชียงเมี่ยงก็รีบลงเรือไปในทันที ขณะที่เชียงเมี่ยงอยู่บนเรือเชียงเมี่ยงก็มองหาไม้พายเเล้วก็นำเอาไม้พาย มานั่งทับไว้ปล่อยให้เณรน้อยเป็นคนพายเพียงคนเดียว
เณรน้อยพายคนเดียวจนเหงื่อเเตกเหงื่อเเตน กระเเสน้ำก็เชี่ยวเเรงขึ้น เรือก็หนักอีก เณรน้อยจึงตะโกนบอกให้เชียงเมี่ยงช่วยพายเเต่เชียงเมี่ยงก็ บ่สนใจคำขอร้องของเณรน้อย ฝ่ายเณรน้อยก็ตั้งหน้าตั้งตาพายอยู่คนเดียว โดยที่พายไปบ่นไปตลอดทาง เณรน้อยจึงพูดใส่เชียงเมี่ยงไปว่า"เป็นคน ชั่วช้าบ่รู้จักกลัวบาปกลัวเวร" ฝ่ายเชียงเมี่ยงหลังจากที่ได้ยินเเบบนั้นจึง ตอบกลับไปว่า" จะด่าอะไรก็ด่าไป ข้อยบ่สนใจหรอก ก็ก่อนลงเรือมาก็ บอกเจ้าไปเเล้วไงว่าจะขอขี่เรือเเละจะนั่งพายไปด้วย นี่เดข้อยก็เอาพายมา นั่งเเล้วเด จะเอาอะไรอีก ข้อยบ่ได้บอกนิว่าจะช่วยเจ้าพาย" เณรน้อยหลัง จากรู้ว่าเชียงเมี่ยงใช้เล่ห์เหลี่ยมในการเล่นคำพูดจึงพูดอะไรไม่ออกได้เเต่ค ิดเครียดเเค้นอยู่ในใจเเต่ก็จำใจพายไปคนเดียว หลังจากใกล้จะถึงจุดหมาย เบื้องน้ำฝั่งโน้นเณรน้อยก็ถามเชียงเมี่ยงไปว่า"เจ้าจะลงที่ไหน" เชียงเมี่ยง คิดไม่ถึงว่าเณรน้อยกำลังจะเเก้เเค้นคืนจึงรีบตอบกลับไปว่า"ถ้าเณรน้อย จอดเรือให้ลงตรงไหนก็จะลงตรงนั้น" ฝ่ายเณรน้อยได้ทีก็ได้เเต่จำคำเว้า ของเชียงเมี่ยงไว้เเล้วก็พายเรือไปที่บริเวณดงหนามเเล้วก็บอกให้เชียง เมี่ยงลงจากเรือ ส่วนเชียงเห็นดงหนามเป็นจำนวนมากก็ไม่ยอมลงจากเรือ เเละได้ขอรอ้งให้เณรน้อยไปจอดที่อื่นเเทน เเต่เณรน้อยได้ทีจึงตอบ เชียงเมี่ยงไปว่า"อ้าวก็ตะกี้เจ้าบอกเองนี่ว่าจอดให้ตรงไหนก็จะลงตรงนั้น เจ้าไม่ลงไม่ได้ต้องลงเดี๋ยวนี้"พูดยังไงเชียงเมี่ยงก็ไม่ยอมลงจากเรือ เณร น้อยจึงคว้าไม้พายตีเข้าใส่เชียงเมี่ยงๆทนเจ็บไม่ไหวก็ยอมลงจากเรือบุก ดงหนามเข้าไป
หลังจากนั้นเณรน้อยรีบพายเรือออกจากดงหนามในทันทีหมายที่จะปล่อย ให้เชียงเมี่ยงถูกหนามเเทงตาย ส่วนเณรน้อยพายเรือถึงบ้านก็เล่า เหตุการณ์ทั้งหมดให้พ่อเเม่ฟัง ส่วนเชียงเมี่ยงก็ทนเวทนาอยู่ในดงหนาม เเต่ผู้เดียวเเละได้คิดถึงบาปกรรมที่ตัวเองได้ก่อไว้ ตอนนี้มันได้ สนองกลับคืนมาหาตัวเอง เชียงเมี่ยงทนอยู่ในดงหนามเป็นเวลาหลายวัน บังเอิญมีเรือพ่อค้าผ่านมาเชียงเมี่ยงจึงวิงวอนขออาศัยไปด้วยเเละได้เล่า เรื่องทั้งหมดให้พ่อค้าฟัง
This Article Is Presented By : ร้านขนม ดาวเรือง ช่องเม็ก@http://www.atchongmek.blogspot.com
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น